47 நாட்கள்

நிலத்தின் முக்கிய சாகுபடி கரும்பு… மற்றபடி, வீட்டுச் சாப்பாட்டுக்குத் தேவையான நெல்லையும் அவரவர் பயிராக்கி உபயோகிப்பது வழக்கம்.
சங்கரய்யர் – சந்துருவின் தந்தை – பன்னிரண்டு ஏக்கரா நிலத்துக்கு உரிமையாளராக இருந்தவர். வருஷத்துக்குப் பத்தாயிரம் போல வருமானம் வரும்.

சந்துரு, சீமந்த புத்திரன். அடுத்து, ஞானம். கடைசியில் விசாலி.
ஆதிச்சபுரம், மரகதபுரத்துக் குழந்தைகளெல்லாம் படிக்க, விழுப்புரம்தான் வரவேண்டும். யார் வீட்டு வண்டிக்கு வேலையில்லாமல் இருக்கிறதோ, அவர்கள் வண்டியைக் கட்டி, ஊர்க் குழந்தைகளை அதில் ஏற்றி, ஜானகிபுரம் வரை கொண்டுவந்து விடுவர். அங்கிருந்து அவர்கள் பஸ் பிடித்து விழுப்புரம் வந்து, பள்ளியில் படிப்பார்கள். மாலையில் ஜானகிபுரத்துக்கு வந்து, ஏதாவது வண்டி வந்து காத்திருந்தால் அதில் ஏறி ஊர்திரும்புவார்கள். எந்தக் குழந்தையாவது ஜானகிபுரத்துக்கு நேரத்துக்கு வந்துசேரவில்லையென்றால், கொஞ்ச நாழிகை காத்திருந்து பார்த்துவிட்டு வண்டி கிளம்பிவிடும். அப்புறம் அந்தக் குழந்தை, ஐந்து மைலுக்கு நடராஜாதான்! ஊரில் அறுப்பு, நடவு சமயமாக இருந்தால், வண்டிகளுக்கு வேலை இருக்குமாதலால், பாதி சமயங்கள் குழந்தைகள் நடக்கத்தான் நேரும். இதனாலேயே படிப்பை ஆர்வமாக ஆதிச்சபுரத்துக் குழந்தைகள் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. பெரியவர்களும், ‘படிச்சு என்ன கிழிக்கப் போறதுகள்? ஒருநாள் வயலில் இறங்கவேண்டியதுகள்தானே!’ என்ற அலட்சியத்துடனே இருந்ததால், உயர்நிலைப் பள்ளியை எட்டிப்பார்த்த பையன்களே அந்தக் கிராமத்தில் குறைவு. எஸ்.எஸ்.எல்.சி. முழுசாக முடித்தவர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம்… அதில் சந்துரு ஒருவன் இல்லை.
சந்துரு பள்ளியில் இறுதியாண்டு படித்த வருஷத்தில், சங்கரய்யர் அகாலமாய் மாண்டுபோனார்.
காலையில் எழுந்து வயல்காட்டுக்குப் போனவர், உச்சிவெயில் மண்டையைப் பிளக்கும்போது வீட்டுக்குள் வந்து ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்து, “பட்டம்மா… குடிக்க தூத்தம் கொண்டு வா…” என்றாராம். பட்டம்மா தம்ளரில் ஜலத்தோடு வந்தபோது, மனுஷனுக்கு உயிர் இல்லை.
என்ன வியாதி, என்ன செய்தது என்றுகூட, அந்த ஊர் ஜனங்களால் புரிந்து கொள்ள முடியாதபடி ஒரு சாவு அவருக்கு.
பத்து நாள் காரியங்களைப் பண்ணிய கையோடு, பள்ளிப் படிப்புக்கு ஒரு முழுக்குப் போட்டுவிட்டு, வேஷ்டியை வரிந்துகட்டிக்கொண்டு வயலில் இறங்கி, அப்பாவுக்குப் பிறகு அந்த வீட்டின் பொறுப்பைச் சுமக்கும் ஆண்மகன் ஆனான் சந்துரு.
அப்பாவின் மரணத்துக்குப் பின், ஊரில் மற்ற பெண்களோடு பதினெட்டாம் புள்ளி, பத்துக் கட்டம், பல்லாங்குழி ஆடிக்கொண்டு காலத்தைக் கழித்த ஞானத்துக்கு, உன்பாடு என்பாடு என்று போன இரண்டாம் வருஷம்தான் கழுத்தில் மஞ்சள் கயிறு ஏறியது.
ஒரு மைல் தள்ளி உள்ள மரகதபுரம்தான், ஞானத்தின் புக்ககத்தார் வாழும் ஊர்.
கையில் இரண்டாயிரம், சீர்செனத்திகள், மாப்பிள்ளைக்கு மயில்கண் வேஷ்டி, மோதிரம் என்று எத்தனையோ சிறப்பாய் செய்தும், சம்பந்திகளுக்குத் திருப்தியில்லை.
மாட்டுப்பெண் அவர்களைப் பொறுத்தவரை, ஒரு வேலைக்காரிக்குச் சமம். வீட்டுக் காரியங்களைச் செய்து, மாட்டுத்தொழுவ வேலைகளைச் செய்து, நாள் பூராவும் லொங்குலொங்கென்று உழைத்தாலும், வயிறு நிறைய சாதம் போடக்கூட ஞானத்தின் மாமியாருக்கு மனசு ஆகாது. அப்படியொரு ஜென்மம்!
அத்திப்பூத்தாற்போல இங்கு வரும் ஞானம், தன் கஷ்டங்களைச் சொல்லி பிழியப்பிழிய அழுவாள்.
விழுப்புரத்திற்கு சந்துரு போகவேண்டிய ஜோலி இருக்கும்போதெல்லாம், தார் வாழைப்பழம், பூசணிக்காய், தோட்டத்துக் காய்கறி என்று எதையாவது கொண்டுபோய் வாசல் திண்ணை நிறைய அடுக்கினால்தான், தங்கையை ஒரு நிமிஷம் பார்த்துப் பேச அனுமதிக்கப்படுவான். அப்போதும், சிண்டு முடியும் நாத்தனார் எமன் கூடவே இருக்கும்.
விசாலியை இந்தச் சீமை வரன் பெண்பார்க்க வந்தபோது எல்லோரும், ‘சீமைக்கா பொண்ணை அனுப்பறது?’ என்று கணநேரம் யோசித்தபோது, பளிச்சென்று பேசி சந்தேகத்தைத் தீர்த்தவள் ஞானம்தான்.
“ஜாதகப் பொருத்தம் பாத்து, கூப்பிடு தூரத்துல என்னைக் குடுத்திருக்கேளே… நா என்ன சுகத்தைக் கண்டுட்டேன்? பொழுது விடிஞ்சு பொழுது போனா, மாபாரமா வேலை செய்யணும்… அக்கடான்னு ஒரு நிமிஷம் உக்காரக் கூடாது. கால் வயறு சோறு. ஆம்படையான் மூஞ்சிய நின்னு பாக்கணும்னாக்கூட, அவாகிட்ட உத்தரவு வாங்கிக்கணும்… சீ, நாய் வாழ்க்கை! இந்த மாதிரி ‘நானும் குடுத்தனம் பண்றேன்’னு சொல்றதுக்குப் பதிலா, கழுத்துல கயத்தை மாட்டிண்டு தொங்கிடலாம்! என் தலையெழுத்துதான் இப்படியாயிடுத்து… விசாலிக் குட்டியாவது நன்னா இருக்கட்டும்! யோசிக்காம இந்த வரனை முடிச்சுடும்மா! சந்துரு கெடக்கான்… ஆயிரம் வாண்டாத யோஜனை பண்ணிண்டு! நாளைக்கு அவ ஒரு பிக்கல் பிடுங்கல் இல்லாம, ராணி மாதிரி வாழறப்போ, இவனே புரிஞ்சுப்பான்!” என்று ஆணித்தரமாய் திரும்பத்திரும்ப அவளே பேசி, இந்தச் சம்பந்தத்தை முடிப்பதில் குறியாய் நின்றாள்.
முதலில் யோசித்த அம்மாகூட, மாப்பிள்ளைப் பையனின் அழகையும் குணத்தையும், கனகதாரையாக விசாலிக்கு அவன் கொடுக்கும் பரிசுகளையும் கண்டு, மனசு குதூகலித்துத் திருமண ஏற்பாட்டில் தீவிரமாய் ஈடுபட்டாள்.

இப்போது பந்தலில் மாங்கல்யதாரணம் முடிந்த இந்த வேளையில், நின்று நிதானித்து யோசித்துக்கொண்டே மீண்டும் விசாலியைப் பார்த்தான் சந்துரு.
விசாலியை நெருங்கி மாப்பிள்ளை அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும்படி என்னவோ சொல்லியிருப்பான் போலிருக்கிறது…
ஏற்கனவே தாமரையாய் இருந்த முகம், இன்னும் நாணத்தால் அழகு பெற்றுச் சிவக்க, தலையைக் குனிந்துகொண்டு தன் புன்னகையை விசாலி அடக்க முயற்சிப்பதை சந்துரு பார்த்தான்.
விசாலி சந்தோஷமாய் இருக்கிறாள்… அதுதானே முக்கியம்!
ஞானம் சொன்னாளே… ‘ஒரு பொண்ணுக்கு அவ மனசப் புரிஞ்சுண்டு அன்பா இருக்கற ஆம்படையான் கிடைச்சுட்டா, வேற ஒண்ணுமே வாண்டாம்!’ என்று.
விசாலிக்கு அவள் மனம்போல மாங்கல்யமா! இந்தக் கல்யாணத்தில் விசாலிக்குப் பரிபூரண திருப்தி இருந்தால், அமெரிக்கா என்ன, லண்டன் என்ன!
தலையை நிமிர்த்தி மணமேடையிலிருந்தே அண்ணாவைப் பார்த்து விசாலி புன்னகைக்கவும், சந்துருவும் பதிலுக்குத் தன் சந்தோஷத்தைக் காட்டிச் சிரித்தான்.

மேலும் படிக்க