இலக்கியம் மூலம் இந்திய இணைப்பு – தொகுதி – 1 – தெற்கு

மலையாள எழுத்தாளர் எம்.டி. வாசுதேவன் நாயருடன் ஒரு பேட்டி

“நான் கேள்விப்பட்டிருக்கும் சில அற்புதமான பிரும்மாண்ட சமுத்திரங்களைவிட, நான் பார்த்து, மிக நெருக்கமாக உணர்ந்திருக்கும் என் கிராமத்து ஆறு எனக்கு உன்னதமானது” என்று கூறும் எம்.டி. வாசுதேவன் நாயரை முதன்முதலில், 1989-ல் ‘அக்னி’ அமைப்பு ஏற்பாடு செய்திருந்த ‘கவிராத்திரி’ நிகழ்ச்சியில் சந்தித்தேன். பலமுறைகள் பார்த்து, மணிக்கணக்கில் கருத்துப் பரிமாற்றம் செய்துகொண்டு, நெருங்கின நண்பர்களாக மாறிவிட்ட பின்னர், இன்னமும் எப்போது சந்திக்க நேர்ந்தாலும், ‘என்ன ஆச்சர்யமான அறிவுஜீவி இவர்!’ என்கிற பிரமிப்பு என்னுள் தோன்றுவது நிஜம்.

தழையத்தழைய புரளும் வேஷ்டி, மேல் இரண்டு பட்டன்களைப் போடாமல் திறந்திருக்கும் அரைக்கை ஸ்லாக், கலைந்த தலைமுடி, அவ்வப்போது எட்டிப் பார்க்கும் கழுத்துச் சங்கிலி, இடக்கையில் எப்போதும் காணப்படும் பீடிக்கட்டு, வத்திப்பெட்டி… அதிகம் பேசாத குணம்; ஆனால், பேச முற்பட்டால், ஆழ்ந்த சிந்தனையோடுகூடிய அறிவுச்சுடராக வெளிப்படும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் ‘அட்சரம் லட்சம் பெறும்’ என்பது நாடறிந்த விஷயம்!

சமீபத்தில் கோழிக்கோடுக்குச் சென்றிருந்தபோது அவரோடு சேர்ந்து வைக்கம் முகம்மது பஷீரைச் சந்திக்கப் போனதும், மலையாள இலக்கியத்தின் தந்தை எனப்படும் எழுத்தச்சனின் நினைவாலயத்தைச் சென்று பார்த்ததும், எம்.டி.யின் கிராமமான கூடலூரில் கண்ணெதிரில் பாரதப்புழா ஆறு எங்கள் சம்பாஷணைக்கு சாட்சியாக ஓட, ‘இலக்கியம் மூலம் இந்திய இணைப்பு’ தொடருக்காகப் பேட்டியெடுத்ததும்… சிலிர்ப்பூட்டும் அனுபவங்கள்.

மூன்று முறைகள் கேரள சாகித்ய அகாடமி விருது, மத்திய சாகித்ய அகாடமி விருது, வயலார் விருது என்ற உயர்ந்த இலக்கியக் கெளரவங்களையும், சிறந்த திரைக்கதை அமைப்புக்காக நான்கு முறை தேசிய விருதையும், பதினான்கு தடவைகள் கேரள மாநில விருதுகளையும் பெற்றிருப்பதோடு, இந்திய, உலக இலக்கிய விவரங்களை எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் விரல்நுனியில் வைத்திருக்கும் எம்.டி., என்னைப் பொறுத்தவரையில் ஒரு ‘நடமாடும் கலைக்களஞ்சியம்’… சந்தேகத்துக்கு இடமில்லாமல்!

* * * *

• தென்னிந்திய மொழிகளில், தமிழுக்கும் மலையாளத்துக்கும் நெருக்கம் அதிகம் என்று ஆய்வுக் கட்டுரைகள் கூறுகின்றன. இதைச் சான்றுகளோடு விளக்குவதும், மலையாள மொழியின் துவக்கத்தையும் அதன் வளர்ச்சியையும் சுருக்கமாகக் கூறுவதும் இயலுமா?

நான் மொழிவல்லுனர் இல்லை என்பதைக் கருத்தில் கொண்டு, உங்கள் கேள்விக்கு பதிலளிக்க முயற்சிக்கிறேன். இப்போது வழக்கிலிருக்கும் மலையாள மொழி, 700 வருடங்களுக்கு முன் உருவானதுதான் என்பது பண்டிதர்களின் கணிப்பு. தமிழுடன் ஒப்பிடுகையில், இது இளமையான மொழிதான். 12-ம் நூற்றாண்டில் ராமாயணத்தைப் பின்பற்றி எழுதப்பட்ட ‘ராம சரித்திரம்’, எங்கள் மொழியிலுள்ள தொன்மையான நூல். தமிழுக்கும் மலையாளத்துக்கும் ஒட்டுறவு உண்டு என்பது உண்மையே. இங்கே ஒரு விஷயத்தை – இன்றைய கேரள மாநிலத்தின் சில பகுதிகள் முன்பு தமிழகத்தின் ஓர் அங்கமாக இருந்ததை – ஞாபகப்படுத்திக்கொள்வது அவசியம். அதனால், ‘பழந்தமிழ்’ என்று சங்ககாலத்தில் குறிப்பிடப்பட்டது இங்கேயும் பேச்சுவழக்கில் இருந்திருக்கிறது. அது மட்டுமல்ல, கேரள மக்களின் பழக்கவழக்கங்கள், ஓணம் பண்டிகை போன்றவற்றின் விவரிப்புகள், ‘மதுரைக் காஞ்சி’ போன்ற சங்ககாலத் தமிழ் இலக்கியங்களில் காணப்படுகின்றன என்பது, பேராசிரியர் நீலகண்ட சாஸ்திரி போன்றோரின் கணிப்பு. மலையாள மொழியின் வளர்ச்சியைப்பற்றிப் பேசுகையில், 15, 16-ம் நூற்றாண்டுகளில் சம்ஸ்கிருதத்தின் கலப்போடு வழக்கிலிருந்த ‘மணிப்பிரவாள’ காலத்தை ஒரு கட்டமாகக் கூறலாம். இதனைத் தொடர்ந்து வந்த ‘பக்தி இலக்கிய’ காலத்தில், 16-ம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த ‘துஞ்சத்து எழுத்தச்சன்’ முக்கியமானவர். ஒடுக்கப்பட்ட சமுதாயத்தில் பிறந்தும் ஒரு சுயம்புவாக உருவான எழுத்தச்சன், வேத, உபநிஷத்துக்களில் புலமை உள்ளவர். மூன்று மாபெரும் புராணங்களான ராமாயணம், மகாபாரதம், பாகவதத்தை எளிமைப்படுத்தி மலையாளத்தில் எழுதிய பெருமை இவருக்குண்டு. அதுவரையில் எங்கள் மொழியில் இருந்த சம்ஸ்கிருத ஆதிக்கத்தைக் குறைத்து, பாமரனுக்கும் புரிகிற விதமாய் எங்கள் மொழி இலக்கியங்களை எளிமைப்படுத்தினார் என்பது, பெருமைக்குரிய சங்கதி. 20-ம் நூற்றாண்டை நவீன மலையாள இலக்கியத்தின் துவக்கமாகக் கொள்ளலாம்.

• இந்த நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட முதல் புதினம், சிறுகதை, கவிதைகளை எங்களுக்கு அறிமுகப்ப்படுத்துங்களேன்…

1891-ல் குன்ஞிராமன் நயனார் (Kunjiraman Nayanar) எழுதிய ‘வாஸனவிக்ருதி’, எங்கள் மொழியில் வெளியான முதல் சிறுகதை. 1889-ல் சந்துமேனன் எழுதி வெளியிட்ட ‘இந்துலேகா’-தான், முதல் நாவல். இந்த நூற்றாண்டின் முதல் பத்தாண்டுகளில் வாழ்ந்து, அற்புதமான கவிதைகளைப் படைத்த வள்ளத்தோள், குமரன் ஆசான், உள்ளூர் – என்ற மூன்று மாமேதைகளை, ‘மும்மூர்த்திகள்’ என்று குறிப்பிடுவோம். சமுதாய மறுமலர்ச்சியைத் தனது கவிதைகள் மூலம் தோற்றுவித்த ஸ்ரீநாராயண குருவின் கருத்துக்களைப் பின்பற்றி, குமரன் ஆசான் அந்தக் காலத்திலேயே ‘தீண்டாமை எதிர்ப்பு’ போன்ற கருத்துக்களை உள்ளடக்கி கவதைகளைப் புனைந்திருக்கிறார். தேசிய நோக்கம் கொண்டவராக வள்ளத் தோளைக் குறிப்பிடலாம். மொத்தத்தில், இந்த மும்மூர்த்திகளின் காலத்தை, இலக்கியத்தில் மறுமலர்ச்சியைத் தோற்றுவித்த காலகட்டம் என்ற உறுதிபடச் சொல்லலாம். சந்துமேனனின் ‘இந்துலேகா’, இன்றைக்கும் ஆர்வத்துடன் படிக்கப்படும், இன்றைய சூழலிலும் எடுபடும் ஒரு சிறந்த புதினம். ஓர் அத்தியாயத்தில் கதாபாத்திரங்கள், டார்வின், ஹக்ஸ்லி, பிராட்லா போன்றவர் களின் கருத்துக்களை அறிவுஜீவித்தனமாக உரையாடல்கள் மூலம் வெளியிடுவது ஆச்சர்யமான ஒரு விவரிப்பு! இதையெல்லாம் வைத்துப் பார்க்கும்போது, மலையாளத்தில் நவீனத்துவம் சந்துமேனன் காலத்திலேயே துவங்கிவிட்டது என்பேன்.

• தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை, வைக்கம் முகம்மது பஷீர், கரூர் நீலகண்ட பிள்ளை, எஸ்.கே. பொற்றேகாட் போன்றவர்களின் எழுத்துக்களை எந்தப் பிரிவில் சேர்ப்பீர்கள்?

1930-க்கு மேல் இவர்கள் எழுதிய இலக்கியங்கள், புனைகதைகளில் மறுமலர்ச்சி யைக் கொண்டுவந்த காலம் என்று கொண்டாடப்படுகிறது. ஆனால், என்னைப் பொறுத்தவரை, நவீனத்துவம், பின்னை நவீனத்துவம் என்று கட்டம்கட்டுவது தேவையில்லாத ஒன்று. ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் எழுத்தாளர்கள் பரிட்சார்த்த முயற்சிகளை மேற்கொள்வது தொடர்ந்து நடந்துவந்திருக்கிறது.

• தமிழ், சம்ஸ்கிருதத்தைத் தவிர, வேறெந்த மொழியின் பாதிப்பு மலையாளத்தில் அதிகம் காணப்படுகிறது?

ஆங்கிலம். 1921-ல் வள்ளத்தோளின் நெருங்கின நண்பரான நாளப்பாடு நாராயண மேனன், விக்டர் ஹ்யூகோவின் ‘லே மிஸரபிள்ஸ்’ புதினத்தை மொழி பெயர்த்து வெளியிட்டபோது, அது எழுத்தாளர்களிடையே ஓர் அழுத்தமான பாதிப்பை உண்டாக்கியது. கரு, உத்தி, வடிவம் என்று அனைத்துக் கோணங்களி லிருந்தும் எங்களை இந்தப் புதினம் புதிதாகச் சிந்திக்கத் தூண்டியது என்பேன். மலையாள வாசகர்களைக் குறித்து பெருமைப்படக்கூடிய விஷயம் ஒன்று உண்டு… எந்த மொழியிலிருந்து தரமான எழுத்துக்களை மொழிபெயர்த்து இங்கு கொண்டுவந்தாலும், அதற்கு வாசகர்களிடையே பெருத்த வரவேற்பு இருந்ததில், பல மொழிகளின் இலக்கியங்களோடு எங்களுக்குப் பரிச்சயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. வாசகர்களிடம் இந்த ஆரோக்கியமான போக்கு இருக்கும் வரையில், புதுப்புது கண்ணோட்டங்களிலிருந்து சிந்திப்பதையும், புதுப்புது இடங்களில் தேடல்களை மேற்கொள்வதையும், இலக்கியப் படைப்பாளிகளும் செய்துகொண்டேதான் இருப்பார்கள்.

• முதன்முதலில் உங்களது எழுத்துக்கள் அச்சேறியபோது உங்களுக்கு வயது பதினான்குதான் என்பதையும், அந்த இளம் பிராயத்தில் நீங்கள் ஒரே சமயத்தில் எழுதிய கதை, கவிதை, கட்டுரை மூன்றுமே பிரசுரத்திற்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டன என்பதையும் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். நீங்கள் எழுதத் துவங்கிய முதல் சில ஆண்டுகளின் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள முடியுமா?

நினைவு தெரிந்த நாளாய் எனக்கு இலக்கியத்தின்பால் ஒரு பிரமிப்பு கலந்த ஈர்ப்பு இருந்திருக்கிறது. அதற்குக் காரணம் என்ன, அதை ஊட்டி வளர்த்தது எது என்றெல்லாம் எனக்குக் குறிப்பிடத் தெரியவில்லை. சின்ன வயதிலிருந்தே, வள்ளத்தோள், செங்கம்புழா போன்ற அற்புதமான கவிஞர்களின் கவிதைகளையும், எழுத்தாளர்களில் எஸ்.கே. பொற்றேகாட் போன்றவர்களின் கதைகளையும் ரசித்துப் படிக்கும் வாய்ப்பு கிட்டியதாலோ என்னவோ, எழுத்தைத் தவிர வேறு எதையும் தொழிலாக ஏற்க நான் கற்பனை பண்ணக்கூட முயன்றதில்லை.
எட்டாவது வகுப்பு படிக்கையில், புதுசாய் வெளியான ஒரு பத்திரிகைக்கு வெவ்வேறு பெயர்களில் கதை, கவிதை, கட்டுரையை எழுதியனுப்பினேன். ஒரே இதழில் மூன்றுமே பிரசுரமாக, அதன் பிறகுதான் இந்த மூன்று பிரிவுகளில் எதை எனது வாகனமாக்கிக்கொள்வது என்ற பிரச்சினை எழுந்தது. கவிஞனாவது எனது அடிமனசு ஆசையாக இருந்தபோதிலும், முழுமையான கவிதை படைப்பதில் எனக்கு ஏதோ பிடிபடாமல் இருப்பதை உணர முடிய, சிறுகதை எழுதுவதில் கவனத்தைச் செலுத்த ஆரம்பித்தேன். கல்லூரியில் படித்த நாட்களில் பெரிய பத்திரிகைகளில் எனது சிறுகதைகள் பல வெளியாகியுள்ளன. நான் மாணவன் என்பது யாருக்கும் தெரியக்கூடாது என்பதற்காக, விலாசங்களை மாற்றிமாற்றி எழுதுவேன்.

• இலக்கிய ஜாம்பவான்களை அந்த இளம் வயதிலேயே ரசித்தது, ஈரமண்ணில் சுலபமாய்ப் பதியும் காலடி போல உங்களைப் பாதித்து, அவர்களின் சிந்தனை, நடையைப் பின்பற்றத் தூண்டியதா?

இல்லை. ஒரு வாசகனாக நான் அவர்களை ஆராதித்தேனே தவிரவும், எழுத்தாளனாகப் பின்தொடர எண்ணியதே கிடையாது. என்னை மிகவும் கவர்ந்தவர் எஸ்.கே. பொற்றேகாட்… பின்னர் பஷீர். ஆனாலும், இவர்கள் யாரையும் நான் பின்பற்றியதே இல்லை. இதற்கு முக்கியக் காரணம், கதைகளுக்கு நாங்கள் தேர்ந்தெடுத்த கருக்கள், அவற்றுக்குத் தேவையான நடை, உத்தி – என்று அனைத்துமே மாறுபட்டதுதான்.

• மாற்றம் என்று எதைக் குறிப்பிடுகிறீர்கள்?

பொதுவாக எனக்கு முன்னால் எழுதியவர்கள், சமுதாயப் பிரச்சினைகளை மையமாகக் கொண்டு, வார்த்தைகள் மூலம் கதாபாத்திரங்கள் தம்மைத்தாமே வெளிப்படுத்திக்கொள்ள வைத்தார்கள். ஆனால், அப்படி வெளிப்படுத்திக்கொள்ளும் ஒருவன் முகமூடி அணிந்தவனாக இருந்தால்…? அதை எப்படி உணர்வது? முகமூடியை எப்படிக் கழட்டுவது? அவன் மனசுள் எட்டிப்பார்த்தாலேஒழிய, நிஜமான அந்த மனிதனைப் புரிந்துகொள்வது சாத்தியமாகாது, அல்லவா? இந்த அடிப்படையில், கதாபாத்திரங்களின் ஆழ்மனங்களில் நான் சஞ்சாரிக்க முற்பட்டது தான், என் எழுத்தை அடுத்தவர்களின் கதைகளிலிருந்து வித்தியாசப்படுத்தியது என்று நினைக்கிறேன். மாற்றம் என்றால் இதுதான்.

• ‘நாலு கட்டு’ என்ற உங்கள் முதல் நாவலை எழுதியதற்கான பின்னணி என்ன?

உண்மையாகச் சொல்லவேண்டுமானால், ‘நாலு கட்டு’ நான் எழுதிய முதல் நாவல் அல்ல. ‘பாதி ராவும் பகல் விளிச்சு’ என்ற இந்து-முஸ்லிம் காதல் கதை தான் நான் முதலில் எழுதியது. ஆனாலும், ‘நாலு கட்டு’ வெளியாகி நான் பிரபலமான பிறகே, இது வெளியிடப்பட்டது. ‘நாலு கட்டு’ என்பது, கேரள கிராமங்களில் காணப்படும் வீடுகளின் அமைப்பைக் குறிப்பது. நான் சிறுவனாக இருந்த காலத்தில், பார்த்து, கேட்டு, வளர்ந்த கிராமியச் சூழ்நிலை, அனுபவங்களோடு, அதுவரை எங்கள் சமூகத்தில் ஆளுமை செய்துகொண்டிருந்த தாய்வழி மரபு நொறுங்கத் துவங்கி, தகப்பன் வழி மரபுகளின் நாட்டாண்மை தலையெடுத்து என்னுள் உண்டாக்கிய பாதிப்புகளையும் விவரிப்பதுதான், ‘நாலு கட்டு’ கதை. அடிப்படையில் நான் கிராமவாசி என்பதனால், எனது கதைகளின் கருக்கள் பெருமளவில் கிராம அனுபவங்களையே சார்ந்திருக்கும்.